Perla en de veerkracht van een kind

Perla doet een wens ©Mylène Siegers

Samen met Floor de Booys ging ik voor Unicef op pad om een aantal voor (oorlogs)geweld gevluchte gezinnen te interviewen. Hierbij ging het in het verhaal uiteraard vooral om hun kinderen. Los van de heftigheid van alles achter laten en je geboortegrond te zien branden, is het gesleep van AZC naar AZC een raadsel. Als de kids eindelijk weer naar school kunnen, dan worden ze vaak weer versleept naar een ander oord, omdat de procedure dit vereist. Weg school. Unicef vraagt hier terecht aandacht voor.

Ik heb de ontmoetingen als heel bijzonder ervaren. Stil werd ik van de verhalen van de moeders. Blij werd ik van de veerkracht. Hoe een kind toch zo mooi een kind kan blijven en heel blij in het Nederlands roept “Kijk! Ik kan al met zonder handen!” terwijl ze haar fietsstuur loslaat. Hoe een kind mij verwondert aankijkt als ik haar vertel dat in Nederland het geloof bestaat dat je een wens mag doen als je een uitgebloeide paardenbloem in een keer ‘uitblaast’. Hoe ze blij vertelt dat ze dol is op basketballen. Hoe een klein meisje van zes (Alma) haar moeder uitlacht als deze Nederlands probeert te praten “haha mama jij kunt er niks van!”. Hoe datzelfde meisje in de kinderwagen van haar baby-broertje klimt en hem een knuffel geeft. Hoe ze ons ‘saaaaaaaaai’ vindt en steeds vraagt of ze weer mag gaan spelen.

Dát vind ik hoopgevend en ontroerend. Op de puinhopen van het leven groeien hun bloemen. Go girls en boys! Maak er wat moois van!

Perla en Alma hebben inmiddels samen met hun moeders en broers een verblijfsvergunning gekregen.